محسن جبارنژاد، پژوهشگر فلسفه:خبر درگذشت دکتر افروغ تلخ و حزن‌انگیز بود. سال‌ها انقلاب اسلامی در کانون تأملات او بود و عمری را در این راه صرف کرد و پیوسته دغدغه او، تحقق آرمان‌های انقلاب توسط جمهوری اسلامی بود. گاهی با دلسوزی آمیخته با عتاب چنین می‌گفت که باید شلاق انقلاب اسلامی را همواره بالای سر جمهوری اسلامی نگاه داشت! این‌گونه موضع‌گیری‌ها که معمولا موضع خاص او بود و گاه در میان دوستان نیز بی‌مهری‌ها و بی‌رسمی‌هایی را علیه او موجب می‌شد، همه از سر دلسوزی و صداقت و صراحت (که روحیه او بود) و البته برآمده از روح آرمان‌خواهی و عدالت‌طلبی او بود که هیچ‌گاه به وضع موجود راضی نمی‌‌شد و بدان تن در نمی‌داد. عشق و علاقه او به انقلاب اسلامی و معمار بزرگ آن، از عمق جان و باور بود و استعدادی پرمایه در جهت خلق ادبیات جدید برای صورت‌بندی نظری گفتمان انقلاب اسلامی داشت. دقت جزء‌نگرانه و جامعه‌شناسانه او در کنار کل‌گرایی فلسفی‌اش و نیز تجربه زیسته‌ او در سیاست همواره او را در ملتقای نظر و عمل نگه می‌داشت. هم به جامعه نظر داشت و هم به دولت. هم جامعه را نقد می‌کرد و هم دولت. هیچگاه به‌واسطه مسئولیت‌های رسمی که داشت. اسیر محافظه‌کاری‌ و ملاحظه‌کاری‌های بی‌مورد نشد و به‌واسطه همین روحیه‌اش، اهل سالوسی و ریا نبود و نسبت به هر آنچه مظاهر ریا بود نفرت و ناخرسندی داشت. اهل آزاداندیشی بود و عمیقا به جمهوریت و اسلامیت و عدالت باور داشت. ذهن کنجکاو و قدرت بیان کم‌نظیری داشت و کلامش مشحون از اشارات پرنکته بود. خوش‌محضر بود و زبان و لحنی صریح اما گرم و دلنشین داشت. در بند نام و عنوان نبود. در خاطرم هست روزی خودِ ایشان برایم چنین شرح داد که: «زمانی به یکی از دانشگاه‌ها برای تدریس دعوت شده بودم. به دفتر رئیس دانشگاه رفتم و دیدم که پشت سر او بنر یا تابلویی منقش به نام اساتید (با عنوان‌های پرطمطراق استاد‌تمام، دانشیار، حجت‌الاسلام، آیت‌الله و...) نصب شده است. من هم آن بنر را از جا کندم! و خطاب به آن رئیس گفتم که شما خواسته یا ناخواسته دانشجو را مرعوب و مفتون چنین عناوین پرطمطراق می‌کنید و جرأت و مجال اندیشیدن و پرسشگری را از او می‌گیرید.» او بر این باور بود که این عناوین، تعیینی‌اند نه تعینی. مشک آن است که خود ببوید نه آنکه عطار بگوید... اینها را گفتم تا اندکی از تعهد و دینم را به صدایی که هم‌اکنون به خاموشی گراییده است ادا کنم. باری، به همین اندک بسنده می‌کنم و مختصری راجع‌به یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های دکتر افروغ یعنی مساله دولت و سیاست خواهم پرداخت.