یاسر حسینپور، پژوهشگر: چندی پیش جناب دکتر فیاض، جامعهشناس محترم دانشگاه تهران، در گفتوگو با روزنامه فاخر «فرهیختگان» مطالبی را عنوان کرده بودند که بخشی از آن مرتبط با فلسفه اسلامی و بهطور خاص فلسفه ملاصدرا و حکمت متعالیه بود.
هرچند آنچه در آن گفتوگو مطرح شد، برای اولینبار نبود و درحقیقت تکرار چندینباره مدعیات ایشان درطول چند سال اخیر بود، لکن لازم دانستم نکاتی را درباره آن به نگارش درآورم، بنابراین این نوشتار ناظر به گفتوگوی اخیر ایشان با روزنامه «فرهیختگان» است.
پیش از آغاز سخن، به حکم ادب، لازم میدانم ادای احترام به شخصیت علمی دکتر فیاض داشته باشم، زیرا هرگاه در زمینه تخصصی خودشان اظهارنظر کردهاند، بسیار مفید و قابلاستفاده بوده است. هرچند هرگاه در زمینه فلسفه اسلامی فرمایشی داشتهاند به شهادت همه آشنایان با فلسفه اسلامی، بهسختی نکته دقیق، قابلبررسی و صحیحی در کلامشان یافت شده است و معالاسف عمدتا خلاف واقع بوده و نشانگر عدم سواد و صلاحیت ایشان در فلسفه اسلامی است. همچنین تشکر کنم از اینکه دستکم باب گفتوگو را گشودهاند، زیرا معتقدم حیات علم و فلسفه اسلامی به گفتوگو وابسته است و عملا امکان هیچ رشد و تکاملی در علم بدون گفتوگو متصور نیست.
ظاهرا و آنچنانکه اساتیدمان فرمودهاند گام اول در هر نقد عالمانهای ارائه یک گزارش منصفانه و دقیق از مطالب عنوانشده طرف مقابل است. این مهم، دستکم درباره آنچه دکتر فیاض میفرمایند بسیار دشوار و صعبالوصول است. فهم نظم و منطق حاکم بر سخنان ایشان، حقیقتا دقت و زحمت مضاعف میخواهد.
اما سعی کردهام، در کلام ایشان، به یک منطق درخور دست پیدا کنم، هرچند میدانم نتیجه برای آشنایان با فلسفه اسلامی شاید ناراحتکننده و ناگوار بهنظر برسد که لازم است پیشاپیش از این بابت عذرخواهی کنم: