در شامگاه بیست و پنجم اسفند 1384 در 90 کیلومتری زابل، در ریگ زاری به نام «تاسوکی» فاجعه تروریستی دل خراشی رخ داد که در آن، 22 نفر از مسافران عبوری به شهادت رسیدند.
تروریست ها که برای فریب لباس نیروی انتظامی به تن داشتند و ایست بازرسی ساختگی برقرار کرده بودند، هفت نفر را مجروح کردند و هفت نفر دیگر را گروگان گرفتند.
شش نفر از گروگان ها به تدریج و طی دویست روز آزاد شدند. کتاب حاضر، خاطرات رضا لک‌زایی یکی از گروگان های این فاجعه است.
در گزیده ای از این کتاب آمده است: «او شروع کرد به حرف زدن و به قول خودش استدلال کردن. یکی از هم قطارانش به او اشاره می کند که با ما صحبت نکند، اما او گوش نمی دهد. دلش نمی آمد ما را به حقیقت دعوت نکند، حقیقتی که درپناه آن می توانستی خون 22 انسان بی گناه را بریزی و آن را ثواب بدانی.»
در اثنای صحبت هایش می گوید: «حضرت حسین(ع) هم انشاء الله به بهشت می رود و ما هم او را دوست داریم!»
به یقین او حدیث پیامبر را که فرموده اند: حسن(ع) و حسین(ع) سرور جوانان اهل بهشت هستند را نشنیده که چنین می گوید.»
در گزیده ای دیگر از این نوشتار می خوانیم: «22 فرودین کاوه را از ما جدا کردند. فکر کنم شهریاری را هم به او نشان دادند تا شناسایی کند. به ما گفتند: «کاوه را آزاد کرده ایم.»
از آن روز به بعد ما دیگر حاج حمید را ندیدیم که ندیدیم. ( تروریست ها سرهنگ حمید رضا کاوه را مظلومانه و با دستان بسته در تاریخ 22/1/1385 به شهادت رساندند.)»
گفتنی است در پایان این کتاب شش پیوست و نمایه آیات، روایات، اعلام و تصاویر آورده شده است.
کتاب تاسوکی، خاطرات یک گروگان، نوشته رضا لک زایی در 328 صفحه و با شمارگان 1500 نسخه برای سومین بار در سال 1389 به همت موسسه بوستان کتاب منتشر شده است.
در گزیده ای از این کتاب آمده است: «او شروع کرد به حرف زدن و به قول خودش استدلال کردن. یکی از هم قطارانش به او اشاره می کند که با ما صحبت نکند، اما او گوش نمی دهد. دلش نمی آمد ما را به حقیقت دعوت نکند، حقیقتی که در پناه آن می توانستی خون 22 انسان بی گناه را بریزی و آن را ثواب بدانی.»