خبرگزاری مهر- گروه دین و اندیشه- فاطمه علی آبادی: مسئولیت در نگاه دینی امر خطیر و حساسی است و مسئول و مدیر در جامعه اسلامی هم در برابر مردم و هم در برابر خدا باید پاسخگو باشد. کارگزار مردم بودن، نعمتی است از جانب خداوند که شکر این نعمت، مردمداری و همراه بودن با مردم است. امام (ره) می‌فرمایند: «ما باید ببینیم که این ملتی که ماها را به این مقام‌ها رسانده اند، از ما چه می‌خواهند و ما باید برای آنها چه بکنیم … اینها می‌خواهند که اینها همه در راه اسلام، که خواست ملت بود و همه کوشششان برای اسلام بود و اسلام آنها را موفق کرد، اینها هم در همان طریق اسلامی راه بروند. طریق اسلامی این است که مستضعفین را حمایت کنند، بیشتر توجهشان به آنها باشد.»

و یا در جایی دیگر آسیب پذیری نظام را در جدایی مسئولان از مردم می‌دانند: «از این بترسید که اگر خدای نخواسته یک وقت این قضیه پیش آمد و شما از آن مردمی بودن بیرون رفتید و یک وضع دیگری پیدا کردید و خیال کردید حالایی که من نخست وزیرم، حالایی که من رئیس جمهورم، حالایی که من وزیر کذا هستم، باید چه و چه و چه باشم، آن وقت بدانید که آسیب می‌بینید…»

امام (ره) با رهنمودهای خویش تلاش کرد با پیوند دادن بین اخلاق اسلامی، رفتار حاکمان و زمامداران بر مردم را مورد توجه قرار دهد و آنان را به مسیری هدایت کند که سرانجامش کمال انسانیت است. ایشان در عین احترام به حقوق مردم و کارگزاران و رعایت قواعد و مقررات، روح معنویت به نحوه مدیریت مدیران می‌دمد و چون طبیبی دردشناس، تلاش می‌کند تا ریشه‌های درد فقدان معنویت و اخلاق را بیابد و راه درمانی ارائه دهد. حال اگر بخواهیم از بیانات و سیره رفتاری امام خمینی (ره) الگوبرداری کنیم، شناخت مبانی و پایه‌های نظری دیدگاه ایشان ضرورت دارد.

بر همین اساس برای واکاوی بیشتر این مسئله با شریف لک زایی دانشیار گروه فلسفه سیاسی پژوهشکده علوم و اندیشه سیاسی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی به گفتگو نشستیم که در ادامه حاصل آن را می‌خوانید: