برگزاری سالانه همایش بین المللی مطالعات صلح و حل منازعه در دانشگاه تهران، ساحتی برای تبادل نظر و طرح ایده های نو در باب مطالعات صلح و و فنون و مهارت های حل منازعه است. این همایش در صدد فراهم سازیِ بستری است تا صاحب نظران و دغدغه مندانِ این حوزه با رویکردهای مختلف دینی، اخلاقی، روانشناختی، جامعه شناختی، هنر، رسانه، حقوق بشر، محیط زیست، و... دانسته ها و تجارب خود را به اشتراک بگذارند و به هم افزایی بپردازند. بنابراین، مقالات نوآورانه با چارچوب های نظری و روش شناسی گوناگون و با رویکرد کاربردی و حل مسأله، فرصت طرح در کنفرانس حاضر را خواهند داشت.
برای ثبت نام در کنفرانس، اینجا کلیک کنید
(جهت ثبت نام در کنفرانس لطفا اول اقدام به عضویت در سایت نمایید)
سخن دبیر همایش: علی اکبر علیخانی
ارزشمندترین داشتۀ هر انسانی عمر اوست که در راهی صرف می کند که دوست دارد یا مجبور است، و ارزشمندترین مابه ازای صرف عمر، تجربه و احتمالا نگرش و بینش و فهمی است که باقی می ماند. من پنجاه سالگی خودم را می‌گذرانم. از نوزده سالگی که وارد دانشگاه شده‌ام تا به امروز بی‌وقفه مشغول خواندن و نوشتن بوده‌ام؛ حتی روزهای تعطیل و ایام تابستان و تعطیلات عید؛ تلفیقی از علوم قدیمه اسلامی و علوم جدید و مدرن، که کار را سخت‌تر می‌کرد. شاید بسیاری این را نادرست بدانند که انسان اوقات استراحت و تفریح و تعطیل خود را هم صرف کار بکند، ولی خواندن و نوشتن و فهمیدن برای من کار نبوده است، بلکه عشق بوده؛ و پرداختن به هر کاری جز آن را عبث و اتلاف عمر می‌دانستم. این حرفِ به غایت درستی است که زندگی کردن و لذت بردن از زندگی هم مهم است، اما زندگی و لذت و همه چیز من، _درست یا غلط_ علم و دانش بوده است. اگر بگویم در مقایسه با روند عادی، من به اندازه یکصد و پنجاه سال، یعنی سه برابر عمر خودم کار کرده‌ام اغراق نیست. نتیجۀ این حجم از کار در دو عرصه متجلی است، نخست مقالات و کتاب‌هایی که نوشته‌ام و مجلات و همایش‌ها و جشنواره‌هایی که تأسیس یا اجرا کرده‌ام، و جلساتی که در مجامع علمی شرکت کرده‌ام، و دوم نگرش و بینش و فهمی که به زعم خودم به خاطر مطالعه هزاران کتاب و نوشتن حدود دویست مقاله و کتاب به دست آورده‌ام. البته سعی نکرده‌ام جامعه و دنیا را فقط با خواندن کتاب بشناسم، از نوجوانی زندگی پرتحرک و پر چالش و سفرهای زیاد داخلی و ارتباطات وسیع با اقشار مختلف مردم داشته‌ام، از 37 سالگی تا امروز به بسیاری از کشورهای دنیا سفر کرده‌ام، در کنفرانس‌ها و دانشگاه‌های دنیا حضور یافته‌ام، با نخبگان بین‌المللی و اقشار مختلف مردم جهان حشر و نشر داشته‌ام و تمام این‌ها در جهت شناخت بهتر جهان و زندگی و فهم عمیق‌تر آن بوده است.
این‌ها را نه برای فخر فروشی و تعریف از خود -که اصلا ارزشِ تعریف و فخر هم ندارد- بلکه برای این ذکر کردم که بگویم نتیجه آن همه تلاش‌های بی‌وقفۀ علمی و عملی در چهل پنجاه سال گذشته، وآن همه مطالعه و تحقیق در حوزه انسان و جامعه و سیاست، مرا به یک نتیجه رسانده است که در دو جمله زیر خلاصه می‌شود:
هیچ چیز ارزشمندتر از صلح و همزیستی نیست.
Nothing is worthier than peace and coexistence
هیچ چیز بدتر از جنگ و خشونت نیست.
Nothing is worse than war and violence
پس از حدود سی سال مطالعه و تحقیق در حوزه اندیشه سیاسی اسلام، به این نتیجه رسیدم که مهمترین، ضروری‌ترین، و ارزشمندترین حوزه‌ای که باید مابقی عمرم را روی آن صرف کنم کار در جهت تحکیم صلح و همزیستی و نفی خشونت و جنگ و خونریزی است. هم اکنون دو جمله فوق را اصل مهم و استراتژیک در زندگی و آینده خود قرار داده‌ام. هرگونه جنگ و خشونت به هر دلیل و با هر انگیزه‌ای، بدترین و خبیث‌ترین و پلیدترین کار ممکن است که انسانی می‌تواند آن را مرتکب شود. روشن است که بخش عمده مطالعات و تحقیقات من حوزه سیاست و اسلام، همیشه بر قرآن، سنت نبوی، و سیره امام علی (ع) متمرکز بوده است، طبیعی است که متون و آموزه‌های اسلامی نقش اصلی در تفکر من برای رسیدن به دو اصل فوق داشته‌اند.
تأسیس و راه اندازی یک همایش بین المللی در موضوع صلح و حل منازعه در حالی که هیچ بودجه‌ای به آن تخصیص داده نمی‌شود، و در‌حالی‌که فرایندهای اداری بسیار طولانی و پرپیچ‌و‌خم است، و در‌حالی‌که مسولیت‌های سنگین بعدی متوجه شما خواهد بود، بدون اینکه کوچکترین فایده شخصی برای شما داشته باشد، و فقط وقت و انرژی شما را بگیرد و استرس و اضطراب برای شما به بار بیاورد، غیر‌عقلانی و شاید غیر منطقی به نظر برسد. اما من فکر می‌کنم ارزشمندترین و بزرگترین خدمتی که می‌توانم به جامعه خودم و جامعه جهانی داشته باشم قدم در ترویج و تحکیم صلح، آموزش فنون و راه‌های حل منازعه، و نفی خشونت است. این قدم هر چقدر هم کوچک و ناچیز باشد شاید در آینده آثار بزرگ بر جای بگذارد، و من که در پنجاه سال گذشته عمر خدمتی و کاری برای جامعه نکرده‌ام شاید از این پس و در این مسیر خدمت ناچیزی صورت گیرد.
در کنار همایش بین‌المللی صلح و حل منازعه، دو برنامه دیگر را نیز همزمان به پیش می‌بریم تا این سه‌گانه یکدیگر را تکمیل کنند، نخست تأسیس مرکز مطالعات صلح و حل منازعه، و دوم تأسیس رشته مطالعات صلح و حل منازعه در دانشگاه تهران است. بدون همکاری‌های مدیران محترم دانشگاه تهران و همکاران عزیزم راه‌اندازی و انجام اقدامات فوق غیر‌ممکن بود. جناب آقای دکتر محمود نیلی احمدآبادی رئیس محترم دانشگاه تهران، جناب آقای دکتر محمدباقر قهرمانی معاون محترم بین‌الملل دانشگاه تهران، جناب آقای دکتر محمد رحیمیان معاون محترم پژوهشی دانشگاه تهران، و جناب آقای دکتر سعیدرضا عاملی رئیس محترم دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران با روی گشاده استقبال و مساعدت کردند و از هیچگونه کمکی فروگذار نفرمودند. البته جناب آقای دکتر عاملی به‌طور مستتقیم و در حد گسترده‌تری در امور همایش درگیر هستند و ما مرهون حمایت‌های ایشان هستیم.
در پایان لازم می‌دانم از سرکار خانم دکتر زهره خوارزمی که مدیریت اجرایی همایش را پذیرفتند. اعضای محترم شورای سیاستگذاری و اعضای داخلیِ شورای علمی و اعضای بین المللی شورا که با روی خوش از دعوت ما استقبال کردند و همکاری با این همایش را پذیرفتند صمیمانه تقدیر و تشکر کنم.