اگر ما هم یک ویکتور هوگو داشتیم، کشمکش های روحی حر و زهیر را به ما نشان می داد، خباثت و شرارت عمربن سعد را برایمان تصویر می کرد، از یقین و نگریختن و نهراسیدن حضرت اباعبد الله الحسین روحی فداه در برابر خیل عظیم دشمن می گفت، از شیرینی شهد شهادت در کام قاسم که جان عالمی به فداش پرده بر می داشت، از زیبایی و شباهت اخلاق و چهره و منطق بی نظیر علی اکبر که سلام خدا بر او باد به پیامبر صلوات الله علیه و آله حکایت می کرد، با بیان زجر و رنج و غربت اهل بیت علیهم السلام خون قلم را می خشکاند، سخنرانی طوفانی خانم زینب -عقیله عرب -و آقا امام سجاد، زین العباد را به همان زیبایی و شیوایی برایمان تعریف می کرد، سر عشق تک تک شهدای کربلا را برملا می ساخت؛ از جناب علی اصغر تا حبیب مظاهر. قیام حسینی را به انقلاب خمینی و انتقام مهدوی پیوند می زد و فلسفه انتظار را تشریح می نمود.
بگذریم. اینها، همه درست. در عین حال چاره کار ما در دست هوگوها نیست، ما باید خودمان را به ژان والژانها برسانیم و از آنها به سان پل عبور کنیم. ما باید آماده شویم، آماده شویم تا پذیرای وجود مبارک و نازنین مهدی فاطمه ارواحنا فداه شویم، و به آنچه میدانیم عمل کنیم. مشکل ما با ژان والژان شدن و هوگو شدن حل نمیشود، با خود باوری و مبارزه علیه ظلم و ظالم حل می شود. با حرکت در صراط مستقیم حل می شود. و از همین روی اهدنا الصراط المستقیم قبل از اللهم عجل لولیک الفرج است. چرا که حرکت مستقیم در طریق هدایت، در تمام امور فردی و اجتماعی، درونی و بیرونی بسان مقدمه ا ی است از شکل اول قیاس منطق ارسطویی که نه تعجیل فرج، که بالذات و با للزوم فرج را نتیجه می دهد.
حرکت در صراط مستقیم، حرکتی است در جاده ای که از مو باریک تر است و از شمشیر تیزتر. حرکت در صراط مستقیم، بینش و پویش و کوششی است در تمام عرصه های معرفتی و عملی، فردی و اجتماعی، مذهبی و سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، و درونی و بیرونی که در سایه جهاد به دست می آید. جهادی با مال و جان و لسان و نام، با دشمنان اصغر– همچون صهیو نیزم بین الملل و آمریکا شیطان پلید – و دشمنان اوسط و اکبر . و منتظر بی شک مجاهد است. مجاهد مبارز. اللهم عجل لویک الفرج و اجعلنا من المستشهدین بین یدیه.
رضا لک زایی