علامه سيدمحمدحسين طباطبايي را به‌عنوان فلسفه‌دان، الهي‌دان، عارف، مفسر قرآن، فقيه شريعت و دانشمند اسلامي مي‌شناسند. بيهوده نيست كه به سبب وسعت حوزه اشتغال فكري وي را ملقب به لقب «علامه» كرده‌اند. اين علامه آذربايجاني آنقدر تاثيرگذار بوده كه همه انديشمندان و روشنفكران معاصر بدون موضعگيري از كنار او گذر نداشته باشند. علامه طباطبايي كه پس از ملاصدرا دنباله «حكمت متعاليه» را پي مي‌گيرد از نظر برخي از پژوهشگران فلسفه، يك فيلسوف تمام‌عيار پس از صدرالدين شيرازي است كه يك دگرگوني را ايجاد كرده و مي‌توان او را صاحب «فلسفه نوصدرايي» دانست. «به نظر ما گفتمان فلسفي‌اي كه از دهه 20 قرن حاضر خورشيدي (دهه 40 قرن 20 ميلادي) با علمداري علامه بزرگ سيدمحمدحسين طباطبايي و قلمداري شهيد انديشه، استاد مرتضي مطهري و ديگر تلاميذ علامه در ايران آغاز گرديد بايد مطلع اين دگرگوني قلمداد گردد.»1 درواقع از نظر اين پژوهشگران «ارائه نظريات نو بعد از ملاصدرا هم ادامه پيدا كرده است. گروهي از فيلسوفان كه علامه طباطبايي يكي از آنها است، مكتبي را عرضه كرده‌اند كه مي‌توان آن را فلسفه نوصدرايي ناميد.»2 اين مواضع آن‌گاه خيره‌كننده محسوب مي‌شود كه در نظر داشته باشيم به نظر كثيري از انديشمندان معاصر، ملاصدرا، آخرين فيلسوف ايران زمين است. اما براي آشنايي با علامه دلبسته متعاليه بايد آرا و آثار او را به بررسي نشست.

نوشتن دیدگاه