او که به عنوان سربازی از آقا امام زمان"عج"علاوه بر
مسئولیت مهم جانشینی سپاه سلمان، «بنیاد مهدویت» را با این آرزو که نامش در
لیست منتظران و زمینه سازان ظهور آقا ثبت شود مدیریت می کرد. او که یاور
محرومان و مستضعفان و پابرهنه ها با تقبل ریاست مؤسسه خیریه امدادگران
عاشورا بود. او در رأس ستاد احیای امر به معروف و نهی از منکر مروج خوبی
ها و بیان کن بدی ها و زشتی ها بود. او که با این همه، گه گاه به کرسی
تدریس تکیه میزد و به دانشجویان درس زندگی می داد. او که با هدف زنده نگه
داشتن یاد شهدا و ترویج فرهنگ شهادت ریاست هیئت امنای گلزار شهدای حضرت
رسول اکرم ـ صلوات الله علیه و آله ـ را بر دوش داشت.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
آنچه در پی می آید یادداشتی است از فرمانده سپاه زابل؛ البته آنچه باعث شده «سرهنگ ناظری» این یادداشت را بنویسد، سمت و سنخیت کاری ایشان با سردار لک زایی نیست، بلکه از سر محبتی است برادرانه و دوستانه که ریشه ای بیست و چند ساله دارد؛ از سیستان تا اهواز و از شلمچه تا هامون. برای همین «سردار» برای او «حاج حبیب» است؛ چنانکه در همین یادداشت آورده: «آه خدایا! چقدر دلم برای "حاج حبیب" تنگ شده است.»
زندگانی امروز ما مجموعه ای از یادها و دردها است. یادهایی که فراموش نمی شوند، دردهایی که التیام نمی یابند واقعاً فراموشکاری هم برای ما انسان ها نعمتی است. اگر نبود این نعمت خدادادی در غم عزیزان چه می کردیم؟ خدا می داند!
یاد سردار «حبیب لک زایی» بخیر. «حبیب!» الحق که پدر بزرگوارشان عجب نام نیکی انتخاب کرده بود. «حبیب!» آن دوست صمیمی و یار شفیق همه مردم استان، رادمردی که «پدر بسیجیان سیستان» لقب گرفت. مردی از مردان خدا که خادم بودن شهدا و خانواده شهدا را افتخاری عظیم می پنداشت و به این نو کری افتخار می کرد. هم او که در پشت جبهه انصار گونه عمل کرد و در جبهه حبیب ابن مظاهر گونه. دلاور مردی که مدتها در جبهه های حق علیه باطل جنگید و ۷۰ درصد بدنش را پیش از قربانی خویش، در این راه فدا کرد. آن شیر ژیانی که در عملیات های مختلف سپاه اسلام بر علیه بعثیون از خدا بی خبر در نوک پیکان عملیات بود.
او که با بسیجیان و مردم برادر بود. او که سادگی زندگیش ترجمان روح و همت مثال زدنیش بود.
یادش بخیر! در همایش فرماندهان و مسئولین که چند روز پیش در سپاه استان برگزار شد و او که درد ناشی از مجروحیت امان او را بریده بود، باز هم تأکید بر انجام تکلیف و احساس مسئولیت در مأموریت های محوله از جمله"رزمایش لبیک یا رسول الله"را داشت. او که به عنوان سربازی از آقا امام زمان"عج"علاوه بر مسئولیت مهم جانشینی سپاه سلمان، «بنیاد مهدویت» را با این آرزو که نامش در لیست منتظران و زمینه سازان ظهور آقا ثبت شود مدیریت می کرد. او که یاور محرومان و مستضعفان و پابرهنه ها با تقبل ریاست مؤسسه خیریه امدادگران عاشورا بود. او در رأس ستاد احیای امر به معروف و نهی از منکر مروج خوبی ها و بیان کن بدی ها و زشتی ها بود. او که با این همه، گه گاه به کرسی تدریس تکیه میزد و به دانشجویان درس زندگی می داد. او که با هدف زنده نگه داشتن یاد شهدا و ترویج فرهنگ شهادت ریاست هیئت امنای گلزار شهدای حضرت رسول اکرم ـ صلوات الله علیه و آله ـ را بر دوش داشت.
یاد آن چهره خندان بخیر که آن چهره، تجلی صلح و صفا بود.
او که با رفتنش ثابت کرد جنگ تمام نشده است و بلکه ثابت کرد خاکریزها فراتر رفته اند.
یادش بخیر که با رفتنش ثابت کرد که زندگی در مرگ معنا می یابد.
او غمخوار قوم سیستانی و قوم بلوچ بود. با برادران بلوچش انس گرفته بود و این الفت باعث شد که آن جوان بلوچ نیکشهری او را "بابا" صدا کند.
یادش بخیر! همویی که در میدان جهاد فرهنگی و مقابله با تهاجم فرهنگی آن قدر مبارزه کرد تا مجوز ورود به بهشت را بگیرد. او که ثابت کرد در هر امتحانی می شود رتبه اول را کسب نمود؛ چه در دوره دافوس باشد چه قبولی در کنکور شهادت.
یاد او بخیر که باور کرده بود از کاروان عشق عقب افتاده است، و لیکن خود را به کاروان همرزمان و همسنگران شهیدش، همچون شهیدان"میر حسینی"،"خدری" و ... رساند.
یاد او بخیر که معتقد بود بسیج مکتب تربیت انسان هایی است که فقط باید از خدا بترسند و ترس از مرگ در حفظ عزت و حریت و احیای حق و اقامه عدل برایشان معنی نداشته باشد.
یاد او بخیر که تنها راه بیمه نمودن اسلام و انقلاب را در این مملکت بسیج می دانست و در جلسات و جاهای مختلف، این فرموده امام راحل را گوشزد می کرد که «اگر مسئولین نظام از شما بسیجیان غافل شوند در آتش دوزخ الهی خواهند سوخت.»
یاد او بخیر که جوان ها را پایه های اصلی انقلاب می دانست و برای برنامه ریزی اصولی و ارزشی برای غنی سازی اوقات فراغت آنان تلاش داشت و بر همین اساس علاقمند به غنی سازی اوقات فراغت جوانان و بسیجیان بود.
سال های زندگانی این شیر مرد وفا بود و صفا، با اراده ای بلند و با همتی والا مسیرهای گوناگون را می پیمود و راه های سخت و صعب العبور زندگی را پشت سر می گذاشت.
چند روزی است نه او را می بینم و نه صدایش را ـ حتی از پشت تلفن ـ می شنوم. آه خدایا! چقدر دلم برای «حاج حبیب» تنگ شده است.
«حاج حبیب» که با لبخند ملیح خودش همیشه مهر سکوت را بر لبانمان می شکست و شادی روح افزایی به ما هدیه می داد.
او اکنون در کنار ما نیست و با رفتنش دوستان و خانواده را مکدر خاطر گرداند. ما نیز در غم آن عزیز سفر کرده با فرزندان عزیزش ابراز همدردی میکنیم و به آنها می گوییم که فکر نکنید که تنها شما یتیم شده اید. بلکه ما همکاران هم بی برادر شده ایم. نه! به قول آن بسیجی، بسیجیان سیستان پدرشان را از دست داده اند.
هر چند که امروز نبود تا وحدت و انسجام حاصله از نتیجه زحمات خویش را در جمعیت کثیر شرکت کننده در تشیع پیکر پاکش ببیند و در سمت راست جایگاه، جایش خالی بود تا نظاره گر اجرای برنامه های آستان مقدس شهدای ادیمی همچون یادواره ها و مراسمات گذشته باشد.
امروز مزار شهدای ادیمی احساس غریبی داشت امروز در و دیوار گلزار شهدای حضرت رسول اکرم ـ صلوات الله علیه و آله ـ ادیمی، حسینیه، مسجد و مرکز فرهنگی آستان مقدس شهدای ادیمی نالان بود.
راستی لحظه ای با دیدن این همه عظمت به این فکر افتادم که چگونه و چرا عروج ملکوتی ایشان مقارن با سالروز شهادت امام جواد(ع) و سالگرد همرزمان شهیدش به ویژه سردار شوشتری و محمدزاده و شب اول قبر او شب جمعه و اربعینش روز عاشورای حسینی و ۵ آذر سال روز بسیج مستضعفین شده است؟ بهترین جواب را از خود گرفتم و آن اینکه لیاقت ایشان همین بود چون عاشق ولایت و امامت و دوستدار نماز جمعه و اهل عبادت و تقوا و از ارادتمندان و نوکران حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و از لشکریان مخلص خدا یعنی بسیج و مروج تفکر بسیجی بود. خوشا به حالش.
خدایش بیامرزدl.
شهد هم جواری با شهدا به خصوص فرزند عزیزش "مسلم " گوارایش باد.
شایان ذکر است سردار حبیب لک زایی که جانباز 73 درصد بود پس از 24 سال تحمل رنج و مرارت جراحت های دوران دفاع مقدس ظهر روز سه شنبه 25 مهر 1391 در تهران به لقاء الله پیوست. این پدر شهید، در طول سالهای خدمت خود، رسیدگی مجدانه به خانواده شهدا و ایثارگران را در کارنامه خود به یادگار گذاشت و اینک در فاصله یک روز مانده به سالگرد «شهدای وحدت سیستان و بلوچستان» به جمع یاران و فرزند شهیدش پیوست.
زندگانی امروز ما مجموعه ای از یادها و دردها است. یادهایی که فراموش نمی شوند، دردهایی که التیام نمی یابند واقعاً فراموشکاری هم برای ما انسان ها نعمتی است. اگر نبود این نعمت خدادادی در غم عزیزان چه می کردیم؟ خدا می داند!
یاد سردار «حبیب لک زایی» بخیر. «حبیب!» الحق که پدر بزرگوارشان عجب نام نیکی انتخاب کرده بود. «حبیب!» آن دوست صمیمی و یار شفیق همه مردم استان، رادمردی که «پدر بسیجیان سیستان» لقب گرفت. مردی از مردان خدا که خادم بودن شهدا و خانواده شهدا را افتخاری عظیم می پنداشت و به این نو کری افتخار می کرد. هم او که در پشت جبهه انصار گونه عمل کرد و در جبهه حبیب ابن مظاهر گونه. دلاور مردی که مدتها در جبهه های حق علیه باطل جنگید و ۷۰ درصد بدنش را پیش از قربانی خویش، در این راه فدا کرد. آن شیر ژیانی که در عملیات های مختلف سپاه اسلام بر علیه بعثیون از خدا بی خبر در نوک پیکان عملیات بود.
او که با بسیجیان و مردم برادر بود. او که سادگی زندگیش ترجمان روح و همت مثال زدنیش بود.
یادش بخیر! در همایش فرماندهان و مسئولین که چند روز پیش در سپاه استان برگزار شد و او که درد ناشی از مجروحیت امان او را بریده بود، باز هم تأکید بر انجام تکلیف و احساس مسئولیت در مأموریت های محوله از جمله"رزمایش لبیک یا رسول الله"را داشت. او که به عنوان سربازی از آقا امام زمان"عج"علاوه بر مسئولیت مهم جانشینی سپاه سلمان، «بنیاد مهدویت» را با این آرزو که نامش در لیست منتظران و زمینه سازان ظهور آقا ثبت شود مدیریت می کرد. او که یاور محرومان و مستضعفان و پابرهنه ها با تقبل ریاست مؤسسه خیریه امدادگران عاشورا بود. او در رأس ستاد احیای امر به معروف و نهی از منکر مروج خوبی ها و بیان کن بدی ها و زشتی ها بود. او که با این همه، گه گاه به کرسی تدریس تکیه میزد و به دانشجویان درس زندگی می داد. او که با هدف زنده نگه داشتن یاد شهدا و ترویج فرهنگ شهادت ریاست هیئت امنای گلزار شهدای حضرت رسول اکرم ـ صلوات الله علیه و آله ـ را بر دوش داشت.
یاد آن چهره خندان بخیر که آن چهره، تجلی صلح و صفا بود.
او که با رفتنش ثابت کرد جنگ تمام نشده است و بلکه ثابت کرد خاکریزها فراتر رفته اند.
یادش بخیر که با رفتنش ثابت کرد که زندگی در مرگ معنا می یابد.
او غمخوار قوم سیستانی و قوم بلوچ بود. با برادران بلوچش انس گرفته بود و این الفت باعث شد که آن جوان بلوچ نیکشهری او را "بابا" صدا کند.
یادش بخیر! همویی که در میدان جهاد فرهنگی و مقابله با تهاجم فرهنگی آن قدر مبارزه کرد تا مجوز ورود به بهشت را بگیرد. او که ثابت کرد در هر امتحانی می شود رتبه اول را کسب نمود؛ چه در دوره دافوس باشد چه قبولی در کنکور شهادت.
یاد او بخیر که باور کرده بود از کاروان عشق عقب افتاده است، و لیکن خود را به کاروان همرزمان و همسنگران شهیدش، همچون شهیدان"میر حسینی"،"خدری" و ... رساند.
یاد او بخیر که معتقد بود بسیج مکتب تربیت انسان هایی است که فقط باید از خدا بترسند و ترس از مرگ در حفظ عزت و حریت و احیای حق و اقامه عدل برایشان معنی نداشته باشد.
یاد او بخیر که تنها راه بیمه نمودن اسلام و انقلاب را در این مملکت بسیج می دانست و در جلسات و جاهای مختلف، این فرموده امام راحل را گوشزد می کرد که «اگر مسئولین نظام از شما بسیجیان غافل شوند در آتش دوزخ الهی خواهند سوخت.»
یاد او بخیر که جوان ها را پایه های اصلی انقلاب می دانست و برای برنامه ریزی اصولی و ارزشی برای غنی سازی اوقات فراغت آنان تلاش داشت و بر همین اساس علاقمند به غنی سازی اوقات فراغت جوانان و بسیجیان بود.
سال های زندگانی این شیر مرد وفا بود و صفا، با اراده ای بلند و با همتی والا مسیرهای گوناگون را می پیمود و راه های سخت و صعب العبور زندگی را پشت سر می گذاشت.
چند روزی است نه او را می بینم و نه صدایش را ـ حتی از پشت تلفن ـ می شنوم. آه خدایا! چقدر دلم برای «حاج حبیب» تنگ شده است.
«حاج حبیب» که با لبخند ملیح خودش همیشه مهر سکوت را بر لبانمان می شکست و شادی روح افزایی به ما هدیه می داد.
او اکنون در کنار ما نیست و با رفتنش دوستان و خانواده را مکدر خاطر گرداند. ما نیز در غم آن عزیز سفر کرده با فرزندان عزیزش ابراز همدردی میکنیم و به آنها می گوییم که فکر نکنید که تنها شما یتیم شده اید. بلکه ما همکاران هم بی برادر شده ایم. نه! به قول آن بسیجی، بسیجیان سیستان پدرشان را از دست داده اند.
هر چند که امروز نبود تا وحدت و انسجام حاصله از نتیجه زحمات خویش را در جمعیت کثیر شرکت کننده در تشیع پیکر پاکش ببیند و در سمت راست جایگاه، جایش خالی بود تا نظاره گر اجرای برنامه های آستان مقدس شهدای ادیمی همچون یادواره ها و مراسمات گذشته باشد.
امروز مزار شهدای ادیمی احساس غریبی داشت امروز در و دیوار گلزار شهدای حضرت رسول اکرم ـ صلوات الله علیه و آله ـ ادیمی، حسینیه، مسجد و مرکز فرهنگی آستان مقدس شهدای ادیمی نالان بود.
راستی لحظه ای با دیدن این همه عظمت به این فکر افتادم که چگونه و چرا عروج ملکوتی ایشان مقارن با سالروز شهادت امام جواد(ع) و سالگرد همرزمان شهیدش به ویژه سردار شوشتری و محمدزاده و شب اول قبر او شب جمعه و اربعینش روز عاشورای حسینی و ۵ آذر سال روز بسیج مستضعفین شده است؟ بهترین جواب را از خود گرفتم و آن اینکه لیاقت ایشان همین بود چون عاشق ولایت و امامت و دوستدار نماز جمعه و اهل عبادت و تقوا و از ارادتمندان و نوکران حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و از لشکریان مخلص خدا یعنی بسیج و مروج تفکر بسیجی بود. خوشا به حالش.
خدایش بیامرزدl.
شهد هم جواری با شهدا به خصوص فرزند عزیزش "مسلم " گوارایش باد.
شایان ذکر است سردار حبیب لک زایی که جانباز 73 درصد بود پس از 24 سال تحمل رنج و مرارت جراحت های دوران دفاع مقدس ظهر روز سه شنبه 25 مهر 1391 در تهران به لقاء الله پیوست. این پدر شهید، در طول سالهای خدمت خود، رسیدگی مجدانه به خانواده شهدا و ایثارگران را در کارنامه خود به یادگار گذاشت و اینک در فاصله یک روز مانده به سالگرد «شهدای وحدت سیستان و بلوچستان» به جمع یاران و فرزند شهیدش پیوست.