آغاز راهپیمایی
تقریباً غروب و بعد از حدود 6ساعت از ورود به مرز عراق به شهر نجف رسیدیم. راننده ما را مقارن اذان مغرب و در یکی از خیابان‌های نجف که معمولاً فاقد تابلو نام‌گذاری است، از ون مینی‌بوس پیاده کرد. نوشتم ون مینی‌بوسی برای اینکه صاحب مینی‌بوس چند صندلی تاشو هم در قسمت راهرو مینی‌بوس تعبیه کرده تا تعداد صندلی‌های آن افزایش یابد و تعداد بیشتری مسافر در آن جای گیرند. برای همین مینی‌بوس شبیه ون شده که وقتی کسی در بین صندلی‌ها نمی‌تواند رفت و شد داشته باشد و بدون جمع‌آوری این صندلی‌های اضافه هیچ فردی نمی‌تواند پیاده شود. البته دیگر خودروها نیز زائران را در همین مکان پیاده می‌کردند.
ما از همان خیابان که نامش را هم به یاد ندارم به سمت پل ثورة العشرین حرکت کردیم. از یک پلیس مسیر را پرسیدیم. می‌گفت از آنجا تا حرم حضرت امیرالمؤمنین
علی ؟ع؟ حدود یک کیلومتر و تا جسر ثورة العشرین حدود سه کیلومتر است. باتوجه به اینکه از برنامه عقب افتاده بودیم، و باتوجه به اینکه بعد از کربلا مجدداً به نجف بازمی‌گشتیم، تصمیم گرفتیم به سمت جسر ثورة العشرین حرکت کنیم و از آنجا پس از تجدید قوا با کاروان زیارت اربعین به سمت کربلا راه بیفتیم. خیابان‌ها و بلوارهای نجف هم چندان تمیز نبود و عبور هر خودرو مقدار زیادی گرد و غبار به خورد خلق‌الله می‌داد. جمعیت اما بی‌توجه به این وضعیت به حرکت خود ادامه می‌داد. چفیه‌های عربی در اینجا خیلی به درد می‌خورد و اکثر زائران دارای چفیه بودند و به وسیله آن سعی می‌کردند اندکی از ورود گرد و غبار آلوده به ریه‌های خود جلوگیری کنند. با این وصف ما از همین جا پیاده‌روی خود را شروع کردیم.
در جسر ثورة العشرین مقبره شهید سید‌محمد‌باقر حکیم قرار دارد که مجموعه بسیار بزرگی است و در این ایام محل پذیرایی از زائران حضرت ابا‌عبدالله‌الحسین ؟ع؟ هم فراهم است. وقتی ما رسیدیم هنوز در این مجموعه باز نشده بود ولی زائران منتظر بودند. ما البته به راه خود ادامه دادیم و به سمت مسیر پیاده‌روی کاروان زیارت اربعین به حرکت خود ادامه دادیم. در مسیر هم در موکب‌ها همه نوع پذیرایی وجود دارد. از چای گرفته تا آب و خرما و دیگر مأکولات که گرسنگی را برطرف می‌کند. ما هم بی‌نصیب نبودیم و البته جبران کم‌آبی امروز هم به عمل آمد. تقریباً از زمان ورود به عراق در حالت تشنگی مطلق قرار داشتیم و هر مقدار هم در مسیر نجف آب آشامیدیم اما به‌دلیل آبی که صبح تا ظهر بدن‌مان از دست داده بود و هم به‌دلیل هوای گرم و شرجی منطقه همچنان عطش داشتیم.
دعوت صادقانه
در مسیر بسیاری از عراقی‌ها زائران کاروان زیارت اربعین را برای استراحت و شام به منازل خود فرامی‌خوانند. برخی زائران هم اجابت می‌کنند و با آنان همراه می‌شوند. از دوستانی که این‌گونه دعوت‌ها را اجابت کرده‌اند شنیده‌ام که عراقی‌ها در این دعوت خود صادق هستند و
تمام و کمال در خدمت زائران هستند تا وسیله راحتی آنان را فراهم سازند. کاروان سه نفره ما که تازه شروع به پیاده‌روی کرده بود هیچ‌کدام از این دعوت‌ها را اجابت نکرد و به حرکت خود ادامه داد. البته جای پذیرفتن هم نبود. اگر در همان آغاز راه می‌پذیرفتیم پس چه موقع پیاده‌روی می‌کردیم و مسیر 80کیلومتری تا کربلا را طی می‌کردیم؟
از مرز تا نجف به نظر حدود چهارصد کیلومتر راه بود. در شرایط عادی، طی این مسیر هم به صورت عادی است و سرعت خودروها خوب است اما در چنین ایامی که شلوغی و ازدحام جمعیت و خودرو بیشتر است، طی این مسافت قدری کندتر صورت می‌گیرد. به‌خصوص با این نوع خودروها. هزینه کرایه از مرز مهران تا نجف با مینی‌بوس که ما آمدیم برای هر‌کدام ما صد هزار تومان شد. البته سواری‌ها بیشتر می‌گیرند و ون هم همین حدود ولی اتوبوس‌ها کم‌تر و حدود هفتاد هزار تومان می‌گیرند. من موافق آمدن با اتوبوس بودم؛ چون هم سایه دارد و هم خنک‌تر است اما به هر حال باتوجه به فقدان زیرساخت‌های مناسب در عراق برای حمل‌و‌نقل و وجود آلودگی بسیار هوا به ناچار در همان ابتدا مینی‌بوس نصیب ما شد. همسفران هم بیشتر اهل استان‌های شمال غربی ایران بودند و آذری سخن می‌گفتند.
زیرساخت‌های عراق هنوز واجد استانداردهای معمول در دیگر کشورها نیست و از وضعیت نامناسب در رنج است. هم در زمینه آب و هم در زمینه برق این مسائل مشهود است. چندان نیازی نیست که چند ساعتی بگذرد تا این وضعیت معلوم شود بلکه در همان لحظه ورود به عراق و ازدحام زائران برای کنترل گذرنامه مشخص است که زیرساخت‌ها با مشکلات عمیقی رو‌به‌روست و باید تقویت شده و ارتقا یابند تا زیبنده حضور حرکت کاروان زیارت اربعین شود. وجود یک مکان مناسب برای حضور و پارک خودروها احساس می‌شود تا زائران را در شرایط مناسب‌تری جابه‌جا کنند. این وضعیت در تمام مسیر شهر نجف مشخص است به‌خصوص در هنگام عبور از شهرها و روستاها و مناطق اسکان. مهم‌ترین شهر عبوری ما دیوانیه بود که معلوم بود اوضاع آن امنیتی است به‌دلیل اعتراضات مردمی در چند روز اخیر.
روزنامه فرهیختگان، سه شنبه، 15 مهرماه 1399.
مطالب مرتبط
ورای یک مناسک شیعی: سفرنامه زیارت اربعین به روایت شریف لک زایی - 1
شرط زیارت، رهایی از همه‌چیز است: سفرنامه زیارت اربعین به روایت شریف لک‌زایی-2
اولین درس عاشقی؛ بگذار و بگذر: سفرنامه زیارت اربعین به روایت شریف لک‌زایی- 3