شریف لک زایی در گفتگو با خبرگزاری ایکنا افزود: امام خمینی توانستند اين عرصه‌‌ها را با حضور مردم با موفقيت طی
كنند و در واقع مردم‌داری ايشان به حضور مردم ختم نمی‌شود، ولی در باب
مواجهه با مردم به خصوص خطاب به مسولان بيانی را دارند كه البته جمله بسيار
صريحی است. در واقع امام رضايت مردم را شرط رضايت خدا قرار
می‌دهند و طبيعی است كه اين نگاه به مردم و مردم‌مداری ناشی از مبنای فكری
ايشان است.
شريف لك‌زايی، عضو هيئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در گفت‌وگو با خبرگزاری بين‌المللی قرآن(ايكنا) به بيان مطالبی در باب سيره سياسی امام خمينی(ره) پرداخت و اظهار كرد: يكی از مهم‌ترين نكاتی كه در سيره سياسی حضرت امام خمينی(ره) می‌شود بيان كرد، بحث مردم‌داری امام است. در واقع امام انقلاب را با مردم شروع كرد، در اوج پيروزی همراه با مردم بود و هم در استمرار انقلاب اسلامی و دوران دفاع مقدس تاكيدشان بر حضور و مشاركت فعال مردم بود.
وی افزود: امام(ره) توانستند اين عرصه‌‌ها را با حضور مردم با موفقيت طی كنند و در واقع مردم‌داری ايشان به حضور مردم ختم نمی‌شود، ولی در باب مواجهه با مردم به خصوص خطاب به مسولان بيانی را دارند كه البته جمله بسيار صريحی است: «اگر اقدامات شما مورد رضای مردم واقع نشود، مورد رضايت خداوند هم نخواهد بود». در واقع امام خمينی(ره) رضايت مردم را شرط رضايت خدا قرار می‌دهند و طبيعی است كه اين نگاه به مردم و مردم‌مداری ناشی از مبنای فكری ايشان است.
انقلاب امام(ره) ابتدای سفر چهارم سلوک ایشان
لك‌زايی ادامه داد: شروع نهضت و حركت انقلابی حضرت امام (ره) در سفر چهارم سير و سلوك عرفانی ايشان است كه فرد در عرصه اجتماع و جامعه حضور پيدا می‌كند و قصد او اين است كه جامعه را هدايت كند. بنابراين اين نگاه به مردم نوعی نگاه تشريفاتی نيست، بلكه حضور جدی را از سوی مردم می‌طلبد. امام(ره) اين نكته را باور دارشتند كه مردم پشتيبان حركاتی هستند كه رهبر انقلابی و دينی اتخاذ می‌كند.
اين مدرس دانشگاه ادامه داد: بر اين اساس، رضايت مردم در ديدگاه و سيره امام(ره) بسيار مهم و قابل توجه است. نكته ديگر در باب سيره سياسی امام، بحث اصل نظم در كارها و فعاليت‌ها است. در همين راستا بحث تقوا و پارسايی در اقدامات و امور جاری مملكتی هم بسيار قابل توجه است؛ يعنی تاكيد بر تقوا و تهذيب نفس و خودسازی به عنوان مقدمه‌ای برای فعاليت‌های سياسی می‌تواند باشد. اين مورد نگاهی است كه از سمت ايشان مطرح می‌شود.
لك‌زايی ادامه داد: سيره امام خمينی(ره) به عنوان انسانی خودساخته و عارفی كامل و حكيمی مبرز است كه باتوجه به آن سير و سلوك عرفانی خود، اين مراحل را طی كرده است و الان در واقع به ديگران نيز توصيه می‌كند كه اين اعمال را انجام دهند. نظم، پارسايی، تهذيب نفس و خودسازی مقدمه‌ای برای يك عمل اجتماعی و يك حركت جمعی می‌شود كه بتواند جامعه را دگرگون كند، اما نكته‌ای كه بايد به آن اشاره كرد، تاكيد امام بر قرآن است.
وی افزود: قرآن راهنمای سيره سياسی امام(ره) است و ايشان معتقد است كه قرآن بايد راهنما و جهت‌دهندگی فعاليت‌های ما را برعهده داشته باشد و اتكای ما به قرآن باشد. اهدافمان برخاسته از قرآن باشد و در واقع هم رجوع به قرآن و هم توجه به قرآن و هم عمل به قرآن و هم ترويج قرآن، اين‌ها همه در واقع در سيره سياسی امام بروز و ظهور دارد. حركت ايشان حركتی قرآنی و الهی است، همان‌طور كه ما در قرآن می‌خوانيم: «...إِنَّ اللّهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْ...، در حقيقت خدا حال قومى را تغيير نمی‌دهد تا آنان حال خود را تغيير دهند»(رعد/11)، اگر تمام حركت امام را تحت تاثير همين آيه قلمداد كنيم، اين نكته درست است و اين يك تفسير از اين آيه تلقی می‌شود.
لك‌زايی افزود: توجه امام به اين آموزه وحيانی شايد يكی از رموز موفقيت امام است و اين درس مهمی برای ما است كه از قرآن الهام بگيريم و از آن بهره‌مند شويم و به مقابله با ظلم و ستم بپردازيم. طبيعتا يكی از اصولی كه مطرح می‌شود اين است كه امام يك نگاه علمی هم به اين آيات و آموزه‌های وحيانی و دينی ما دارند.
وی در ادامه گفت: بايد بدانيم كه اين نگاه يك نگاه نويی است كه از قرآن در مبارزه الهام می‌گيرد و قرآن الهام بخش اين مبارزه و استقامت و حركت است كه البته اين مسئله نافی فيلسوف بودن ايشان نيست، چون به هرحال امام(ره) يك فيلسوف متعالی هستند. ايشان در مقطعی اسفار و شرح منظومه را تدريس می كردند و اين نافی فيلسوف بودن امام نيست، چون قرآن هم در فلسفه اسلامی جايگاه بسيار والايی دارد.
لك‌زايی در پايان گفت: اساسا نگاه به قرآن نگاه به يك ركن جدايی‌ناپذير در حكمت متعاليه است و از اين جهت می‌تواند راهنمای عمل باشد و به فعاليت‌های امام البته يك نكته را بايد تذكر داد كه سيره سياسی امام(ره) متخذ از آيات قرآن به ويژه بحث مردم‌داری و مردم‌مداری و خدمت به خلق در واقع تلاش برای وحدت كلمه هم در سطح داخلی و هم درسطح جهان بود.